Zəif olmaq, ağlaya bilmək, bir qırağa çəkilib öz içinə çəkilmək, heç nə etməmək, depressiyaya düşmək... Bunlar hamısı bir lüksdür. Həyatında bu lüksü olmayan insanlar var. Güclüdürlər? Güclüdürlər! Amma çox yorğundurlar. İllərlə çıxmayacaq bir yorğunluqdur bu yorğunluq. Ölümün çıxaracağı yorğunluq..
Ölsəm, bağışla.
Bu gün anladım,
mən sənə haqsızlıq etmişəm,
sən isə bizə..
Mən onda susmalıydım,
sən tarazlığı qorumalıydın.
Bacarmadın,
bacarmadım..
Mən bağışladım,
bəs sən? Bilmirəm..
Heç birimiz xoşbəxt deyilik.
İndi mən daha çox sənə oxşayır,
güzgüdəki əksimdə səni görür,
sənin addımlarınla gedirəm həyatda.
Bir gün kəsişəcək baxışlarımız,
gözlərimizlə dərdləşəcik,
sözlərə gücümüz çatmayacaq yəqin ki..
Məni sevdiyini bilirəm,
deyəsən mən də səni sevirəm..
Bircə arzum gecikmədən halallaşmaqdı səninlə.
Mən səni anladım,
sən məni hələ ki yox..
Sən mənim qəhramanım deyilsən,
amma mən sənin qəhramanın ola bilərəm.
Həzm edə biləcəksənmi bunu?!
Bilmirəm..
Deyəsən səni sevirəm..
ŞEL
